Mücella Pakdemir - İhanet düştü Ocağıma - şiir

İHANET DÜŞTÜ OCAĞIMA

Ansızın biri var dedin
Gökten yıldızlar kaydı
Yer ayaklarımı yaktı.
Kara kurşununu ihanetin
Alnımın tam ortasından yedim
Kim di diyemedim
Ne fark ederdi sevgilim
Seni elimden almıştı ya
En büyük aşkımı çalmıştı ya
Hırsızımı bilmek istemedim

Son vedanı bile etmedin,
Kapıdan ölgün akşamların ışığı gibi
Süzülerek öylece çıkıp gittin.
Nereye yiğidim de diyemedim
Beni böylece bırakıp nereye
Bu vurguna daha hazır değilim
Kokun olmadan nefes alamam
Sana dokunmadan uyuyamam
Ellerimi bırakırsan düşerim

Kavlimiz böyle miydi hatırla
Düşlerimizde hasret ormanlarını
Ateşe verip yakmıştık oysa
Aşkımızın her tomurcuklanmasında
Gecelerimize cemreler düşerdi
Kaderimizi çözülmez bağlardı
Kırk düğümlü yeminlerin
Ne zaman ayrılıktan söz etsem
Kirpiklerin inceden pus toplardı
Kahverengi yanardı gözlerin
Masum bir çocuk gibi ağlardı.

Hiç arkanı dönmezdin sen bana
Seyretmediğimiz gün batımlarında
Aşkımıza
........
........
Mücella Pakdemir