Παντελὴς Θαλασσινὸς – γλωσσολαλιὰ

Ἡ γλῶσσα ποῦ μου δώσατε μελώδισε στὸ στόμα,
ροδόσταμο ποῦ ἄνθισε στὸ πατρικό μου χῶμα,
θαλασσινὴ ἡ αὔρα της, βουνίσια ἡ πνοή της,
τὸν κόσμο ὅλο γύρισε, ἀλάργεψ' ἡ φωνή της.

Ἡ ἀνατολὴ τὴ λάτρεψε, ἡ δύση τὴν καρπώθει,
πόθο γλυκὸ ζωντάνεψε σ' αὐτὸν ποὺ τὴ ζυγώθει,
ἀθανασία γνώρισε στὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων,
φεγγαριασε τὴ σκοτεινιὰ ξένων λαῶν καὶ τόπων.

Γλῶσσά μου μυριολάλητη πῶς νὰ σὲ ἀσημώσω
ποῦ 'σαι διαμάντι ἀδάμαστο, πέτρα γιὰ νὰ στεριώσω,
ἔχω τὸν τρόπο μου ἐγὼ τὴν πέτρα νὰ σηκώσω,
καὶ ἀργυροῦς θνητοὺς νὰ βρῶ, τὴ γλῶσσα ν' ἁρματώσω.