Yitip giden

Yoldaş senin bir gülüşün
Bir dostun yarası
Sarılmıyorsa artık
Sen artık kendin değilsin

Vur öfkeni dostuna
Yansın dağlarca göllerce
Dökülmeyen göz yaşımda
Boğulsun deryalarca
Yitip giden devrimler gibi
Dost sesin dost gülüşleri
Şimdi çölde bir damla su
Sen artık kendin değilsin

Öfken çaresizliktir bilirim
Çaresizliğine ölürüm
Sesinde açan bulutlara
İnan her şeyimi veririm

Sanma ki bir yitiktir
Hüzünlere sarılmam
Sanma ki gülüm bu hüzün
Öldüğümde bitecektir

Bir gün mavi bulutlara
Biner sonsuza giderim
Dost sesini bulana dek
Karanlığa gülümserim